Voor ik vertrok, heb ik, echt waar, serieus getwijfeld. Ik deed wel alsof ik zeker was van mijn stuk maar binnenin was er een oorlog.
Omdat er toch wel kritiek was, en ik uiteindelijk de knoop doorgehakt heb, ben ik in mineur vertrokken.
Dat heb ik zo verantwoordelijk mogelijk gedaan: negatieve test om de grens over te gaan, voldoende maskers en handgel.
En bovendien heb ik zowel de Belgische, Franse als Spaanse anticovid-app geïnstalleerd om te checken of ik in contact kom met 'positieven'.
De regels volg ik zo goed mogelijk, behalve de afstanden die ik dagelijks afleg. En er is nog geen enkele politie of gendarmerie komen vragen of controleren. Campings zijn dicht, maar zo erg is dat ook niet want het kan 's nachts nog koud en/of nat zijn. En hotels, b&b's laten klanten toe zonder vragen te stellen.
Stilaan begint dit op een comedie te lijken: heel strenge regels, veel gepreek maar verder gevaarlijke souplesse.
Voorbeeld: winkels die geen noodzakelijke producten verkopen, moeten dicht, maar de lokale krantenwijk verkoopt cigaretten en e-accessoires zonder problemen! Nu krijg ik misschien alle rokers op mijn dak, maar het is, commercieel gezien, niet eerlijk.
Vandaag ben ik voor de eerste keer geconfronteerd met een reële zorg, mijn gastheer van morgen is in contact geweest en moet getest worden. Dus aanpassen geblazen, en oppassen. Het kan soms reëel dicht zijn!
Mijn gastheer van vandaag is ambulancier, en hij wordt bijna dagelijks getest. Dat zit dus goed!
Ik blijf ook uitkijken: mondmasker altijd op in de steden, handgel te pas en te onpas, en afstand houden!
Maar wat ik er mooi aan vind? Ik wou deze tocht alleen doen (met Dax) en door de coronamaatregelen lukt dat mij heel goed!
Toch geen problemen Zussie?