Chartres en ontmoetingen

De weg naar Chartres was speciaal.

De eerste norse man ontmoet, waarschijnlijk geen echte Fransman? Tja, ik kan ermee leven, het leven is soms zwaar.

Dan zijn we door een mysterieus bos gegaan, kilometers lang, 500 m breed en 5 m dieper gelegen (en niet 500 m zoals ik op instagram en Facebook had gezet, wie had het gemerkt?)

Dit was de stille getuige van een megalomaan project van een gekke Franse koning, le canal Louis XIV.

En dan kwamen ze piepen, de 2 torens van de kathedraal van Chartres! Hoe hebben ze dat, zo lang geleden, toch kunnen kiezen, een plaats die van heel ver op te merken was? Subliem!

In Chartres mocht ik bij Brigitte logeren en haar boze lappenkat! Dax was duidelijk onder de indruk, en mocht het een geruststelling zijn, er zijn geen dieren mishandeld geweest! Alles is sereen verlopen!

Brigitte bleek ook een geweldige gids te zijn en toonde mij in een recordtijd de leukste hoekjes.

In Chartres is de pelgrimsroute voor het eerst duidelijk zichtbaar, maar waar haal je de stempel?

In de kathedraal (in restauratie) lopen wel werkmannen rond, staan overal grote verwijzingen naar donaties, alles kost geld. Gelukkig is het bezoek zelf gratis. Maar er is niets dat verwijst naar de pelgrims.

(Over de kathedraal schrijf ik dadelijk verder in mijn volgende blog.)

Na lang zoeken kwam ik terecht in het recordaantal waar een heer vanuit zijn duistere hoek kwam en de stempel gaf! Veel interesse was er verder niet, ze zullen al zoveel pelgrims gezien hebben, zeker, dat het luisterend oor versleten is?

De inkt was ook al ver op! Maar ik heb mijn eerste stempel!

Chartres is verder een heel leuke stad, netjes en aangenaam!

Ik ben blij dat ik er geweest ben.