Heel veel personen vragen mij of ik niet bang ben om zo alleen op stap te zijn.
Voor het vertrek dacht ik hierover na en bedacht alle mogelijke scenario´s van wat er mis kon lopen. Mijn conclusie was dat, als ik alert blijf, niet ga waar er gevaar kan zijn of wanneer er iets kan gebeuren, dit mee valt.
En als er toch iets zou gebeuren, kan ik enkel hopen dat ik mij eruit red.
Bovendien heb ik mijn joker: Dax.
Ondanks het feit dat zij heel vriendelijk en ongevaarlijk is, maakt ze toch indruk: groot, zwart. En ze blaft heel snel.
Tot nu toe was er nog geen reden om bang te zijn.
We zijn een aantal honden tegen gekomen die weliswaar dreigend overkwamen, maar die, na een boze terechtwijzing (in het Nederlands) van mij, zich terug trokken.
Dax is een paar keer achter konijnen gegaan en daardoor een paar minuten verdwenen, maar nu heeft ze geleerd om eerst te kijken of het mag. Ik moet wel alert zijn want dat is een korte blik en als ik niet direct reageer, is ze toch weg.
Na het donker zijn we nooit op pad, tenzij vanuit onze logeerplaats voor het laatste plasje. En dan is het veilig en zelfs relax.
Bedreiging vanuit menselijke context zijn we ook niet tegen gekomen.
Die ene stier die zijn kudde beschermde, had ons kunnen bedreigen, maar dat was gelukkig goed afgelopen.
Waar ik wel een beetje bang voor ben, is het vallen! Tot nu toe ben ik 3 keer gevallen, gelukkig zonder kwetsuren. Maar we worden gevolgd via de gps tracker van Dax, en via de communicatie met Chris en Katrien. En moest ik echt in levensgevaar of in nood zijn, dan zal er snel reactie volgen.
Uiteindelijk kunnen we in Mechelen ook de straat oversteken en aangereden worden ...
Comentários